"Znane są tysiące sposobów zabijania czasu, ale nikt nie wie jak go wskrzesić." (A. Einstein) – zabijajmy go z wyobraźnią
Badania dowodzą, że zapominanie jest procesem aktywnym, a nie pasywnym, jakby mogło się nam wydawać. Nasz mózg zatem, dzień i noc głowi się jak pozbyć się zbędnych informacji z naszych myśli, co oznacza, że organizm przeznacza na to energię. Przyjrzyj się dziś dobrze swojemu obiadowi: spory kawał ziemniaka i część kotleta stanie się niedługo zapomnieniem. Źródło
Na czyj koszt żyją ludzie w cudzych wspomnieniach?
Stanisław Jerzy Lec Czytaj dalej Czego od zapomnienia ocalić się nie da
Panta rhei kai ouden menei
Wszystko płynie i nic nie pozostaje takie samo.
Słynne słowa wypowiedział Heraklit z Efezu. Wszystko wokół nas się zmienia, ale największe i najbardziej spektakularne zmiany dotyczą języka (gwoli uściślenia dodam, że mam na myśli zbór słów i zasad gramatycznych, a nie organ, który sobie od czasu do czasu przygryzamy z łakomstwa, albo z powściąganej złośliwości). Przemieszczenia znaczeń i symboli bywają tak wielkie, że gdyby stanął przed nami nasz pra- pra-dziad, to po kwadransie rozmowy pewnie próbował by nas zabić sądząc, że co drugim zdaniem śmiertelnie go obrażamy. Czytaj dalej Historia jednego jednorożca
Dziecko to wyspa ciekawości otoczona morzem znaków zapytania.
autor nieznany
Czym dziecko różni się od dorosłego? Umiejętnością zadbania o siebie? Przystosowania do życia? A może tylko wzrostem? Niekoniecznie. Istnieją przecież dzieci, które dbają o rodzinę, pracują i opiekują się młodszym rodzeństwem, nie gorzej niż dorośli. Istnieją dorośli zupełnie nieprzystosowani do życia, którzy sami wymagają opieki. Są też dorośli o posturze dzieci, a coraz częściej (zazwyczaj w okolicy barów typu Fast-Food) zobaczyć można dzieci o sylwetce dorosłego. Co więc różni jednych od drugich? Dowód osobisty – plastikowa płytka o wielkim znaczeniu (która mocą ustępuje tylko karcie płatniczej)?
A może to coś zupełnie innego – sposób patrzenia na świat. Czytaj dalej 1 czerwca – dzień filozofa
Cokolwiek pomyślę o Dniu Matki, czy o matce jako społecznej instytucji, od razu potykam się o górę patosu. Co można powiedzieć o matce, żeby nie powielać frazesów drukowanych na bombonierkach? Matka Cię kocha bezinteresownie, wszystko przebaczy, wszystko wie, jest domem, rodziną, świętami, dobrą radą, pocieszeniem, obiadem, dzieciństwem, wakacjami… To czemu na co dzień przechodzi się obok niej obojętnie? Dlaczego znajomym na SMS-a odpisuje się od razu, a do mamy oddzwania po trzech dniach? Czytaj dalej Dzień matki… O Matko!!!
Kiedy widzę dobrze ubranego mężczyznę, który dba o siebie, ale bez popadania w przesadę, myślę: gej czy obcokrajowiec? Natomiast sprane T-shirty z żenująco zabawnymi cytatami, albo postaciami z bajek, „nonszalancko” zestawione z dżinsami (do wyboru: o dwa rozmiary za dużymi lub za małymi) to bardziej swojskie klimaty. Czy to przejaw słabo skrywanej homofobii? Uznawanie bowiem, że o wygląd dbają tylko faceci homoseksualni, to chleb powszedni (głównie ze strony mężczyzn, którzy we wszelkich anonimowych ankietach opisują siebie jako wcielone guru tolerancji). A może to zwykłe lenistwo?
Polak, jak mu przyjdzie fantazja do głowy, może być całkiem porządnym człowiekiem.
Tadeusz Kotarbiński Czytaj dalej Polaku! Polaku! Czyli gdzie te chłopy…?
Kiedy wsłuchuję się w swoje otoczenie, dochodzą mnie najróżniejsze głosy, które jednak mówią to samo. Każdy w inne słowa ubiera jedną myśl – o tym czego mu braknie, a najczęściej braknie pieniędzy. Powszechnie uważa się, że największym problemem jest zdobywanie, a w idealnym świecie, również kumulowanie pieniędzy. Jednak kiedy przyjrzeć się ludziom, którzy faktycznie je posiadają, zdaje się, że to właśnie im najwięcej w życiu brakuje. Ponoć królowie mieli na dworach błaznów po to, żeby mieć czym zając myśli. Ludzie ubożsi, czyli znakomita większość z nas, muszą sobie jakoś radzić – sami są sobie błaznami.
Najwspanialsze uczty przeznaczone są dla sytych.
Lidia Jasińska Czytaj dalej Gdybym był bogaty…
Zdjęcie
Muzyka budzi w sercu pragnienie dobrych czynów
Pitagoras
Tak powiedział Pitagoras, a z nim się lepiej nie spierać. Choć kiedy oglądam Eurowizję, w moim sercu rodzi się raczej pragnienie czynów gwałtownych i krwawych. Mam wrażenie, że trendy muzyki popularnej, w tym największym konkursie muzycznym, idą w bardzo niepokojącą stronę. Czytaj dalej Eurowizja, czyli konkurs piosenki nieautentycznej